We used to wait!

"We used to wait", dat is de titel een (supergoed) nummer van de "The Arcade Fire."
En een titel waarvan ik al enige tijd hoop dat die ook op mij van toepassing is. Maar helaas, het wachten duurt nog steeds voort. Misschien dat ik de band maar eens ga vragen of ze speciaal voor ons een nummer kunnen schrijven wat "We're used to waiting!" heet. Want used to it dat ben ik nu wel.

Terwijl onze dossiers ergens op het hoofdkantoor tussen afdelingen rondzwerven (of ergens stoffig op een stapel liggen?!) kom ik de dagen door in een vrij regelmatig stramien:

-ontbijtje met koffie van de starbucks en koude hamburger van breadlife; echt een aanrader trouwens. ontbijt wordt bij voorkeur genuttigd aan het zwembad :-P
-sporten in Gold's Gym; 30 min hardlopen, beetje aan wat apparaten trekken, op de fiets en de crosstrainer en uitpuffen in de sauna
-zelfgemaakte lunch; meestal noodles of mihoen, met een uitje, eitje, pepertje, ham en wat lenteui.
-proberen een uurtje te studeren (het is echt heel lastig om zonder begindatum voor de lijntraining de studiemotivatie er in te houden)
avondeten in de mall, of tegenwoordig ook steeds vaker thuis
-'savonds voor 2 euro naar de film, thuis spelletjes spelen, een klein biertje bij The Barrels of gewoon lekker een paar uur op bed muziek luisteren en op internet surfen
-en als laatste weer lekker het mandje in

bovengenoemde activiteiten kunnen overigens in willekeurige volgorde plaatsvinden.

Toch hoop ik erop dat we zeer binnenkort echt kunnen gaan beginnen. Een deel van de batch van 20 man waar we mee begonnen is namelijk deze week begonnen met vliegen. En het is ook zo dat half december alle noodzakelijke papieren voor de werkvergunning eigenlijk al klaar lagen. Alleen kwam toen nog onze visum verlenging tussendoor en was daarna ivm kerst/oud & nieuw het immigratiekantoor overbelast. Er is waarschijnlijk één bureau waar alle werkvergunningen voor héél Indonesië worden behandeld en iedereen wil natuurlijk graag per 1 januari zijn werkvergunning hebben.
De vergunningaanvragen voor Lion werden toen naar minimaal half Januari verplaatst en daar zijn we inmiddels alweer overheen. Maar onze "man" op kantoor verwacht as maandag of dinsdag met concrete info te hebben. Fingers crossed dus!

Aan de ene kant is het best vervelend om zo lang te wachten, zeker omdat ik op een gegeven moment steeds luier werd en me echt bijna nergens meer toe kon zetten (ben toen maar gaan sporten). Aan de andere kant biedt het wel de mogelijkheid om dingen te ondernemen en te bekijken (en met kerst en oud & nieuw naar huis te gaan, waarover later meer) En laten we wel wezen, omdat we al betaald krijgen is het stiekem een heel lang betaald verlof. Uiteindelijk moet er zodra ik ga vliegen ook gewoon echt hard en lang gewerkt worden, dan mag ik er nu ook wel een beetje van genieten.

Sinds mij laatste verslag van begin november ; shame on me dat het zolang geleden is, dus best wel wat leuke dingen gedaan.

Halverwege november kwamen Mathyas en Corine een paar dagen over uit Friesland. Echt fijn om een paar dagen met goede vrienden door te kunnen brengen. We zijn één dag naar het oude Jakarta (Batavia) geweest. De oude hollandse (vergane) glorie bekeken. Batavia is tegenwoordig een mix van stank, een hele oude vervallen haven, daar tussenin een paar heel mooi geconserveerde oude hollandsche pakhuizen en verder veel nederlandse bouw. We kregen een uitgebreide rondleiding van een gids die aardig nederlands sprak. Zijn een leuk museum in een oud pakhuis binnen geweest en vervolgens nam de gids ons mee naar de vismarkt en een wijk grenzend aan de haven waar de lokale bevolking probeert te overleven. Omdat het oude deel langzaam aan het verzakken is, hebben deze mensen constant last van overstromingen vanaf zee. We zagen kinderen zwemmen in diepe plassen op straat en overal sijpelde water langs en doorheen. Maar de mensen allemaal supervriendelijk en nieuwsgierig. Bij een oud opaatje m'n bril nog opgezet en die kwam niet meer bij van de pret.

Als laatste bracht de gids ons naar Cafe Batavia, daar moet je als toerist geweest zijn zeggen "ze" en het moet gezegd, de locatie en de sfeer van het cafe zijn echt super. Alsof je de koloniale jaren '20 van de 20e eeuw binnenstapt. Helaas was het eten te duur en de kwaliteit minder dan middelmatig. Als klap op de vuurpijl durfde de gids nog een astronomische courtage te vragen. Ik dacht ik geef de man 100.000 rupiah en dan heeft hij het weer voor een weekje droog, maar de beste man was niet tevreden met minder dan 300.000! Weer een les om dat soort prijsafspraken vooraf te maken en uiteindelijk konden we de man met 200.000 (nog véél te veel) terug naar huis sturen.

Na Café Batavia pakten we een Bajaj (zo heet een tuktuk hier) naar Ancol Marina, een park/boulevard langs de kust met daarbij een pretpark, Seaworld en paar pieren. Echt heerlijk om even uit te blazen aan zee. Heerlijk frisse zeewind in te kunnen ademen en een beetje af kunnen koelen. We waren een best opvallend gezelschap, Corine lang en blond, Mathyas met rossig haar en ik gewoon ontzettend knap (haha) en iedereen wilde op de foto. Er waren allemaal groepjes schoolkinderen. Vaak kwam de stoerste in z'n eentje timide vragen of hij een foto mocht maken en dan ineens kwam de hele groep aanstuiven en moest elke mogelijke combinatie op de foto gezet worden. Als we dan vertelden dat we ook nog eens uit Belanda kwamen werden ze helemaal lyrisch. Bijna iedereen hier vind het geweldig als je uit Nederland komt.

Tijdens de rit in de Bajaj had ik m'n gewone bril afgedaan en zonnebril opgezet. Hoewel ik nog dacht "pas op dat ie wel weer de tas in gaat" kwam ik er bij het vallen van de schermering achter dat hij niet meer in m'n tas zat. Balen natuurlijk en half gehandicapt naar huis toe (gelukkig met twee fantastische begeleiders :-) 's Avonds de bril perikelen gelukkig even van me af kunnen zetten met een heerlijke en tevens mijn allereerste massage. Heb me zelf voorgenomen om vanaf toen tenminste 1x per 2 weken een massage te nemen en kan dat toe nu toe nog aardig volhouden. Bij ons om de hoek kun je jezelf voor 4,5 euro een uur lang onder handen laten nemen, incl een flesje water en een heerlijke kop gemberthee toe!
Maar goed; bril kwijt. Toch al snel een schade post van 200 euro. Ik was al meteen de volgende dag opzoek gegaan naar een nieuwe, maar was niet echt overtuigd door het aanbod ter plaatse. De dag erna bracht ik Mathyas en Corine naar het vliegveld, zijn gingen nog een week door naar Bali en besloot ik daarna met de taxi door te rijden naar de stad om te proberen m'n bril te vinden.
Omdat we opgestapt waren in de tuktuk bij een treinstation dacht ik dat dat wel eens een standplaats zou kunnen zijn. Na een ontzettend lange taxirit kwam ik aan bij het station, taxichauffeur wat geld gegeven om te kunnen eten (en te wachten) en ik ging proberen mijn bril terug te vinden. Al snel was er een hele menigte om me heen en met handen en voeten, google translate en papiertjes met zinnetjes erop, begrepen ze dat ik mijn bril in een Bajaj verloren was. En verdraaid als ik ineens tussen alle apparaten de rijk versierde zie staan waar we in gezeten hadden!! De beste man had mijn bril gevonden en mee naar huis genomen. En in plaats van hem te verpatsen, keurig apart gelegd. Natuurlijk ging hij hem meteen halen en na twintig minuten kwam hij trots aangereden met mijn bril, keurig in de houder!!! Als dank gaf ik hem natuurlijk een zeer goede fooi, evenals aan de grootste regelneef die daar rondliep (zie de foto). Iedereen blij, ik mijn bril terug en voor alle getuigen misschien een motivatie om vaker dingen te bewaren als een enthousiaste toerist weer eens wat kwijt geraakt is.

Een paar weken later kwam Froukje, de vriendin van Maarten, langs. Omdat we toen ook al bijna een maand aan het wachten waren, was dat een goede reden om er eens echt een paar dagen op uit te gaan. Het leek er toen alleen op dat we zeer snel naar Singapore zouden moeten voor het aanvragen van de werkvergunning (KITAS). Toen we op woensdag echter op kantoor (Tower) waren, zeiden ze dat het waarschijnlijk maandag of dinsdag zou worden. Wij snel naar huis en tickets geboekt voor BALI!! en vervolgens als een speer wat bagage pakken en de taxi in. Vanaf toen ging de snelheid er helaas drastisch op achteruit. Een stuk waar je normaal gesproken 45 minuten over doet, hadden we nu 2,5 uur voor nodig!! Zeer frustrerend als je stilstaand op de weg er achter moet komen dat je je vlucht gaat missen. Er was alleen nog één lichtpuntje; bij het boeken van de tickets konden we de betaling niet rondkrijgen, dat zouden we wel op het veld gaan regelen. Dus hoewel we én te laat en ook nog eens in de verkeerde terminal waren, waren we gelukkig ons geld niet kwijt. Aangezien er tientallen vluchten per dag van Jakarta naar Bali gaan, kostte het gelukkkig ook niet heel veel moeite om bij een andere vlucht te boeken. Helaas wel voor iets meer geld, maar we konden met AirAsia dezelfde avond nog naar Bali.

Bali was zo mooi en leuk dat daar maar een nieuw hoofdstuk voor geschreven moet worden, evenals de twee heerlijke weken terug in Nederland.

Voor nu,
Sampai Jumpa Lagi!!

Timon