Hoog en droog

Lieve vrienden en familie, hij is weer!

De afgelopen paar dagen was Jakarta wereldnieuws! Een goede reden om mijn blog eens af te stoffen en alle ongeruste mensen te informeren over mijn wel en wee én of ik nog wel droge voetjes heb!
Laten we daar maar mee beginnen, helaas geen sensationele verhalen over nachtelijke evacuaties en met water tot aan de oren proberen de tv naar boven te sjouwen. In ons comfortabele maison aan de Jalan Alexandrite Utara, waar de gegoede burgerij van Jakarta zich graag mag vestigen, is naast de gebruikelijke (maar nu toch wel hevige) regen, gelukkig niets aan de hand. Nou moet ik erbij zeggen dat wij meer dan 10 km buiten jakarta wonen en dat het hier een stuk hoger ligt dan Jakarta. Achter onze wijk loopt een rivier langs en die is wel aanzienlijk gestegen, maar voordat die over z'n oevers treed is Jakarta al het volgende Atlantis geworden.

Maar goed, in Jakarta dus ellende genoeg en zoals zo vaak wordt de allerarmste bevolking het hardst getroffen en gaat het weinige wat ze al hebben verloren in het water.
Gisteren werd ik thuis gebracht door een Lion transport waarvan de chauffeur midden in een getroffen wijk woont. Het water stond tot aan zijn middel en alles in de woonkamer was beschadigd of kapot door het water. Chauffeurs bij Lion moeten 48 uur werken en zijn daarna 48 uur vrij, hij kon dus nu twee dagen niet thuis de boel en zijn familie in de gaten houden. Een triest verhaal en het deed mij weer even beseffen hoe goed ik het hier heb en hoeveel pech anderen hebben, vervolgens dat schuldgevoel mooi met een dikke tip weg kunnen nemen :-P
Op het vliegveld, waar het gelukkig niet overstroomd is, was het een aardige chaos door veel crew en passagiers die door al het water niet op tijd konden komen. Het verkeer was op veel plaatsen totaal verlamd. Ik zelf was net drie dagen op pad, waarbij we toevallig alleen de laatste dag weer op Jakarta kwamen. Zo hadden wij mooi geen last van alle vertragingen en re-routes.

Het slechte weer van de afgelopen week heeft alles te maken met het regenseizoen, dat loopt ongeveer van september tot april en heeft een zijn piek (althans dat hoop ik dan maar) rond deze tijd. Het regenseizoen maakt het leven van een piloot een stuk interessanter (lees gevaarlijker hehe). In het droogseizoen, is het idd een "droog" bestaan. Take off, in een rechte lijn de route afvliegen, af en toe eens aan een paar knoppen draaien, daling en approach maken, met goed zicht, een kalm windje en vervolgens licht positief het vliegtuig rustig op de droge landingsbaan neer zetten. Dat alles verandert tijdens het regenseizoen en dat begint al bij het boarden. Vaak zijn er geen "slurven" beschikbaar en moeten passagiers met de bus of lopend van de gate naar het vliegveld. Natuurlijk stuurt Lion z'n gekoesterde passagiers niet zomaar de regen in, dus gaat het één voor één met paraplu of wachten we tot het droog/droger is. Vervolgens de take off, op een natte baan, wat meer risico is als je ineens de start af moet breken en het gevaar van windshear als je éénmaal in de lucht zit. Windshear is als de wind richting en snelheid ineens heel erg veranderen. Op grote hoogte zorgt dat voor turbulentie, maar tijdens de start en landing kan het gevaar zijn dat je ineens zoveel hoogte of snelheid verliest dat je dat niet meer op tijd kunt corrigeren, de rest mogen jullie zelf invullen......
Vanuit Lion worden wij extra getraind op in eerste instantie het herkennen van windshear symptomen en zo het voorkomen dat je er in terecht komt. Ook wordt er in elke simulator training een aantal windshears gestopt die we veilig moeten zien door te komen.

Na de take-off begint dan vaak de grote-zig-zag-puzzel; het vermijden van CB's, cumulonimbus, onweersbuien. Met uiterst vernuftige weerradar aan boord kunnen we precies zien waar de jongens zich uithouden, met als basis regel; rood en paars = gevaar. Omdat in onweersbuien hele hevige en tegengestelde luchtstromingen voorkomen (om maar niet te spreken van hevige regen en hagel) die in staat zijn vleugels van vliegtuigen te separeren (Fokker 28, de Moerdijk red.) willen we die graag waar het kan vermijden. Soms kan dat betekenen dat we meer dan 100 km van onze route moeten afwijken, soms is het één grote zigzag en soms ontkom je er niet aan om er dwars door heen te gaan. Fasten your seatbelts, reduce airspeed en wie er nog lag te slapen; wake up call!

Als laatste en meest risicovolle; de approach en landing. Tijdens de approach (de aanvliegroute naar het veld) kun je op een gegeven moment niet meer om het slechte weer heen, maar moet je er doorheen. Zeker vlak voor de landing kan een windshear heel gevaarlijk zijn en moeten we er extra opletten dat alle variabelen zoals hoogte, snelheid, daalsnelheid en powersetting stabiel zijn, wanneer dit niet het geval is, breken we de nadering af en proberen het gewoon opnieuw. Na het gevecht met een stevige zijwind gewonnen te hebben is het dan de kunst om de 737 met een stevige smak op het asfalt te zetten en zo te voorkomen dat we op de natte baan stuurloos weg drijven...

Zo, iemand nog zin om hier eens een vluchtje mee te vliegen? Natuurlijk is bovenstaande lichtelijk gedramatiseerd door de auteur. Gelukkig duurt het slechte weer of een onweersbui hier vaak niet heel lang, waardoor we na even in de holding gehangen te hebben (rondjes draaien om een fictief punt in de lucht) alsnog in goed weer kunnen landen. Het kan ook zijn dat we uit moeten wijken naar een nabij vliegveld tot het weer verbeterd.

Voor mij als beginnend piloot (ondanks dat ik al bijna 1000 uur "on type" heb, nog steeds een groentje) is het het eerste natte seizoen wat ik mee maak. En hoewel ik gelukkig nog niet in heel veel extreem gezeten heb, zorgt het er wel voor dat ik mijn skills kan verbeteren en steeds beter kan vertrouwen én op het vliegtuig en op mezelf. Vorige week vloog ik bijvoorbeeld een approach op Makassar in Sulawesi (niet dat dat nou persé uitmaakt) waarbij de wind tijdens de nadering nog 50 knopen (80km/uur) 90 graden zijwind was. Dat was eerst even slikken, maar vervolgens ga je het gevecht aan. Uiteindelijk het vliegtuig met 20 knopen zijwind veilig (en best netjes) op de baan gezet en dat geeft wel een enorme kick. Dat had ik tijdens mijn training nog niet gekund.

Ook heb ik inmiddels mijn eerste "go-around" meegemaakt. Een go-around is wanneer je de nadering/landing afbreekt omdat je niet stabiel bent, er misschien een foutmelding van het vliegtuig komt of omdat bv de landingsbaan niet vrij is. Anyway, een go-around oefen ik al sinds het begin van de vliegopleiding in het "echhie" en al talloze keren op de 737 sim. Om het op de 737 in het echt voor het eerst uit te voeren is toch wel spannend, klinkt stom maar dat is gewoon zo. Ik vloog de approach op Bali, waar een grote onweersbui boven het veld hing. Alles keurig stabiel, maar opeens nam de snelheid flink toe en kwamen we veel te hoog te zitten. Te gevaarlijk om al het gas eraf te halen en naar beneden te duiken, dus "GO AROUND." Nadering afbreken, gas vol open, klimmen, landingsgestel omhoog, ATC informeren, checklists etc. Ging naar mijn gevoel niet echt heel netjes. Nou zat toevallig de chief Safety en Security op de jumpseat (extra stoel in de cockpit) die dat zo allemaal eens rustig zat te bekijken. Na zijn woorden "good decision and good job" was mijn dag in ieder geval weer goed!

Zo, het heeft me acht maanden gekost om weer eens wat te schrijven. Lastig om te vertellen over het vliegen omdat het allemaal zo technisch en voor de meesten misschien zelfs saai is... laat me maar weten of dat idd zo is. Heb nu in ieder geval de inspiratie weer terug. Check ook de foto's

Tot snel weer
Timon