Theorie; mission accomplished

Iyi Günler!
Na anderhalve week geen verhalen, nu eens even rustig de tijd genomen om weer wat krabbels op papier te zetten. Het is nu zondag en waarschijnlijk de laatste rustige dag die we de komende tijd zullen hebben. Vorige week hebben we de theorie afgerond en eind komende week gaan we eindelijk de simulator in. Daarvoor zal nog heel veel gestudeerd moeten worden.

Het is alweer meer dan drie weken geleden dat we hier zijn aangekomen en in die weken hebben we een hoop stof verwerkt en informatie opgenomen.
De eerste twee weken zijn alle technische systemen van de 737 behandeld; afgelopen dinsdag hadden we daar een examen/test over en die heb ik gelukkig gehaald. Zoals ik al eerder verteld heb, was de lesstof op basis van een computerpresentatie (een CBT). Daarnaast hebben we ook nog een FCOM (Flight Crew Operations Manual) gekregen, waar over ieder onderwerp net iets meer verteld en uitgelegd wordt. Die heb ik dus ook maar goed doorgenomen en proberen samen te vatten. Er wordt gelukkig niet van ons verwacht dat we bij een storing zelf de kist kunnen repareren, maar hoe alle systemen die vanuit de cockpit bediend worden werken; dat is toch wel een noodzakelijke basis. Zeg maar wat orde in "AL DIE KNOPJES" krijgen.
Naast de technische kant, hadden we ook een examen met algemene luchtvaartregels (handig dat ik mijn samenvattingen van de opleiding bij me heb) en een test over Memory Items. De Memory Items zijn "drills" die je uit je hoofd moet leren. Het houdt eigenlijk in dat je in noodgevallen precies weet wat er eerst moet gebeuren om te kunnen blijven vliegen (haha) en pas daarna ga je met een checklist kijken hoe het probleem opgelost kan worden.

Woensdag en donderdag twee dagen les in CRM (Crew Resource Management); daarin ligt de nadruk op de samenwerking tussen de piloten; een open en eerlijke sfeer in de cockpit en hoe je onverwachte problemen samen kunt analyseren en oplossen. CRM is ontstaan na de ramp op Tenerife, waar bleek dat de Captain zo van z'n eigen gelijk, ervaring en kennis overtuigd was, dat de rest van de bemanning niet meer durfde in te grijpen om een ramp te voorkomen. Sindsdien is het belangrijk om ondanks verschillen in ervaring ervoor te zorgen dat je (bijna) alles tegen elkaar moet kunnen zeggen en dat elke mening telt. De instructeur die deze lessen gaf kon uit z'n eigen ervaring meer dan genoeg voorbeelden geven van hoe je, door niet de procedures en heldere communicatie te volgen, in de prut terecht kunt komen. Maar ja, was dan ook weer iemand met duizenden uren op zak en al meer dan 20 jaar vliegervaring. Je leert echt veel van die verhalen; vanuit de theorie en regels denk je, dat soort situaties overkomt mij nooit, maar de praktijk is vaak een stuk "grijzer." Gelukkig; deze man leeft nog steeds, vliegen is en blijft de veiligste vorm van transport! en we zijn juist daarom altijd met z'n tweeën.
Naast de officiële les, trouwens ook nog briljante beschouwingen over Turkije, de Verenigde Staten en Griekenland van de beste man gehad!!

Vrijdag hadden we nog een lesdag over Performance; de theorie achter Take off en landing prestaties en minimale vereisten (gewicht, baanlengte, remafstand etc) met aansluitend ook een toets; iedereen geslaagd en tevens de laatste toets! Dat voelt wel lekker hoor; alhoewel het in de SIM echt zweten en hard werken gaat worden.

Sinds dinsdag zitten we in een ander hotel; het mooie is: 1 ster meer (5 sterren), het is per nacht 10 euro per kamer goedkoper, het zit tegenover Pegasus(dus geen taxi meer) en er is een zwembad! We worden dus weer lekker verwend. Het meest fantastische is nog; we kijken vanaf de 11e verdieping rechtstreeks op het vliegveld uit. En elke drie minuten stijgt er een kist op die recht over ons heen vliegt!! Dus zitten we hier met radar en live ATC verbinding de boel 's avonds een beetje in de gaten te houden. En natuurlijk wachten op die ene ouwe Rus die rokend take-off gaat. Gisteren de schrik van m'n leven toen inderdaad zo'n ouwe bak recht op ons af kwam en op het allerlaatste moment besloot om toch maar te gaan klimmen. Hoe vet is dat ;-P.
Het enige nadeel is dat we nu niet meer naast de metro zitten en dus meer moeite moeten doen om naar de stad te gaan. Daar moeten we bv ook heen om onze was te laten doen; in het hotel kost dat maar liefst 4 Lira per sok, maar in de stad zit een wasserij waar het 5 Lira per kilo kost. De witte was wordt lekker fris en schoon; alleen de bonte blijft een beetje muf ruiken. Blij als we in Nederland weer zelf de was kunnen doen, maar angst voor hoe dat zometeen in Indonesië zal gaan.

Afgelopen dinsdag zijn we na het behalen van onze toetsen met z'n allen gaan paintballen; de instructeur en de Captain hadden we ook meegevraagd maar die konden (toevallig?) niet. Achteraf misschien maar goed ook, want we kwamen ergens onderin een hele donkere vochtige parkeergarage terecht, waar een paar gordijnen opgehangen waren en wat tonnen in het rond gesmeten lagen. Allemaal een veel te kort, zweterig overalletje aan, stink handschoentjes en een helm op; knallen maar! Best gaaf; best een stoot adrenaline en uiteindelijk wordt je dus helemaal blauw geknald. Tot bloedens aan toe, dankzij de kleine maten van onze turkse vrienden. Het was een mooie belevenis, zeker als paintball-ontmaagding.
Voor de rest de afgelopen anderhalve week niet zo heel veel gedaan behalve studeren, een filmpje op de hotelkamer kijken en één of twee keer in de week een biertje. Omdat we dit weekend weer wat lucht hadden ben ik met Romke en Bram zaterdag naar het Topkapi (eigenlijk moet je de i zonder puntje schrijven en uitsrpeken als uh) museum geweest. Dit is hét paleis waar alle Ottomaanse sultans met hun families en harem woonden. Tegenwoordig dus een museum, met echt ONTZETTEND veel goud, diamanten, smaragden, robijnen en noem maar op. Sieraden en voorwerpen die per stuk de lening van ons alle zes af zouden kunnen lossen. Mooi om allemaal te zien en ook met hoeveel detail alles daar gebouwd en gemaakt is. Ook was er nog een ruimte met een aantal relikwieën. Of het allemaal echt is weet ik niet, maar een pan waar Abraham uit gegeten zou hebben en de staf van Mozes?! Daar kun je zo je vraagtekens bij zetten.
Na het museum lekker aan de Cay (thee) met waterpijp en bij een schoenenpoetsertje de schoenen laten doen. Ook mooi werk; eerst een basislaag, vervolgens een kleurolie, daarna een waslaag en tot slot in twee stappen oppoetsen. En dan even hard glimmen als het hoofd van de beste man. Dat zijn nou dingen die je in Nederland echt mist.

Oh ja voor ik het vergeet; vorige week donderdag werden we 'savonds opgeschrikt door een aardbeving. We lagen rustig op bed te internetten en skypen toen ineens de kamer begon te schudden. Echt een vreemde ervaring. Het duurde niet heel lang maar je schrikt je rot. Helemaal omdat je niet weet of er nog iets achteraan komt, of dat het hotel (we zaten op de 10e met nog 7 etages boven ons) überhaupt earthquake proof is. We zijn maar snel met de trap naar beneden gegaan en een half uurtje buiten het hotel gaan bijkomen. Toevallig hadden we het er die week over gehad dat Istanbul op één van de gevaarlijkste breuklijnen op aarde ligt en dat er binnenkort een zeer zware beving verwacht wordt (had er eigenlijk al lang plaats moeten vinden). Allemaal niet echt bevorderlijk voor de gemoedsrust. Toch nog best kunnen slapen en de dag erna bleek dat het epicentrum zo'n 200 km van ons vandaan lag en de beving zelf 5.9 op de schaal van Richter was. Hopen dat "de echte" nog een paar maanden op zich laat wachten.

Zo, toetsenbordje al weer aardig versleten, ik zal eind deze week, richting of na de eerste SIM sessie wel weer wat van me laten horen.

Iyi aksamlar!
Timon